{     هر چه قیمتی تر باشد، در صد مراقبت از آن بالاتر می رود، هر چه که نفیس تر باشد، بیم ربودن و غارتش بیشتر و مواظبتش لازم تر.

{     اگر در شیشه عطر را باز بگذاری عطرش می پرد.

{     اگر رشته مرواریدت را در کمد و صندوق نگذاری و درِ آن را نبندی گم می شود. گوهر عفاف را به بهانه چند نامه و نگاه و لبخند نفروشند.

{     زن به خاطر لطافتی که دارد، نبایددر دستهای خشن کامجویان دیوسیرت که نقاب مهربانی و عشق به چهره دارند، پژمرده شود و پس از آنکه گل عصمتش را چیدند او را دور اندازند، یا زیر پایشان له کنند.

{     گوهر عفاف و پاکی، کم ارزشتر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست.

{     دزدان ایمان و غارت گران شرف نیز فراوانند.

{     اگر مقابل پنجره خانه ات ، توری نزنی، از نیش پشه ها و مزاحمت مگس ها در امان نخواهی بود.

{     وقتی راه پشه ها را می بندی، خود را (مصون) ساخته ای نه ( محدود) و زندانی.

{     وقتی در خانه را می بندی یا پشت پنجره ی اطاقت پرده می آویزی ،خانه خود را از ورود بیگانه و نگاههای مزاحم در پناه قرار داده ای ، نه که خود را در قید و بند حصار افکنده باشی.

{     اگر برای ایمنی از خطرها و آسودگی از مزاحمان ، خود را بپوشانی ، نه کسی ایراد می گیرد، و نه اگر هم ایراد بگیرد، اعتنا می کنی، چرا که سخنش را بی منطق و ناآگاهانه می دانی و می بینی.

{     اینکه (دل باید پاک باشد) بهانه ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است و آویختن به شاخه (لاقید)، وگرنه از دل پاک هم نباید جز نگاه و رفتار پاک برخیزد.

{     ظاهر، آینه باطن است و ...(از کوزه همان برون تراود که در اوست.)

{     زن به خاطر ارزش و کرامتی که دارد باید محفوظ بماند و خود را حراج نکند.

{     در بازار سوداگران شهوت سادگی و خامی است که کسی خود را در معرض دید و تماشای نگاه های مسموم و چشم ها ناپاک قرار دهد و به دلبری و جلوه گری بپردازد و خیال کند بیمار دلان و رهزنان عفاف را وسوسه نمی اندازد و از زهر گناهها و نیش پشه های شهوت در امان می ماند!

{     بعضی از (نگاه)ها، ویروس (گناه) منتشر می کند، و بعضی از چهره ها حشره مزاحمت جمع می کند.

{     خراب کردن همه دیوار ها و برداشتن همه پرده ها و باز گذاشتن همه پنجره ها ،نشانه تیره اندیشی است، نه روشنفکری! علامت جاهلیت است نه تمدن!

{     می گویی نه؟ به طومار کسانی نگاه کن که پس از رسوایی و بی آبرویی، با دو دست پشیمانی بر سر غفلت خوش می زنند و بر جهالت خود لعنت می فرستند.

{     کسی که از (جماعت رسوا) نگریزد(رسوای جماعت) می شود!

{     آن که ایمان را به لقمه ای نان می فروشد،

{     آن که یوسف زیبایی را با چند سکه قلب عوض می کند،

{     آن که (کودک عفاف ) را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد و به تماشا می گذارد، روزی هم ( پشت دیوار ندامت) اشک حسرت بردامن پشیمانی خواهد ریخت، در آخرت هم به آتش بی پروایی خود خواهد سوخت.

{     از اول که جامع عفاف ، سفید و شفاف است، نباید گذاشت چرکابه ی گناه بر آن بپاشد.

{     از اول باید مواظب بود که این کاسه ی چینی نشکند و این جام بلورین ترک برندارد.

{     ار اول نباید به پای بیگانه ، اجازه ی ورود به مزرعه نجابت داد که بوته های نورس عصمت را لگد مال کند.

{     ولی ... گریه بی حاصل است و بی ثمر، وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد!!